Dojazd pociągiem osobowym PKP: Gdynia Główna 7:55 - Bożepole Wielkie 8:47.
Pogoda: pochmurno, zimno, ok -5C, wiatr.
Ilość uczestników: 8 osób.

TRASA:

• Bożepole Wielkie PKP 0,00 km

• L. Paraszynek 2,50 km

• Paraszyno (dwór) 7,25 km

• Barłomino (szosa) 13,50 km

• Barłomino (wieś) 14,00 km

• Sychowo (szosa) 18,00 km

• Robakowo 21,75 km

• Gościcino PKP 26,75 km

• Wejherowo PKP 31,00 km

Atrakcje krajoznawcze na szlaku

Bożepole Wielkie - Początki wsi sięgają 1357 roku, kiedy w dokumentach pojawił się zapis "Bozepole". W XVI i XVII wieku majątek należał do rodzin Bochenów, Lantowów i Rexinów. Od połowy XVIII wieku majątek należał do pomorskiej rodziny Wejherów (z podkołobrzeskiego Tymienia). Była to majętna familia poszadająca liczne majątki w okolicy a przez pewien czas także dzielnicę Gdańska - Wrzeszcz i piastująca najważniejsze urzędy państwowe. W XVI wieku istniała tu prywatna kaplica, filia parafii rozłazińskiej. Istniejący zabytkowy kościół wybudowano około 1743 roku. W kościele zachowała się między innymi krypta rodziny Wejherów oraz obraz "Ukrzyżowanie" (obecnie w nowym kościele). Po wybudowaniu nowego kościoła zabytkowa świątynia została zamknięta. W tej świątyni spoczywają szczątki ostatniej przedstawicielki katolickiej linii Hohenzolernów - Marii Anny, córki Karoliny Weiher i księcia Hermanna von Hohenzollern-Hechingen. Przy wyjeździe z Bożegopola na drogę Gdańsk-Szczecin, po lewej stronie znajduje się zaniedbany park podworski oraz dwór z początku XIX wieku - obecnie przedszkole. W parku rośnie ok. 400 letni dąb.

Dwór w Paraszynie - Zbudowany w drugiej połowie XVIII wieku, należy do grupy dworków szlachty pomorskiej. Na uwagę zasługuje doskonałe wkomponowanie dworku w krajobraz doliny Łeby oraz zsynchronizowanie walorów estetycznych z użytkowymi - tartak nad rzeką i położenie przy skrzyżowaniu lokalnych dróg z Gdańska do Lęborka. Na fakt, iż dworek zbudowano w II-giej połowie XVIII wieku wskazują rozmiary użytych cegieł oraz typowy dla tego okresu układ wnętrz z dużym salonem, w osi środkowej. Dworek usytuowany jest w malowniczej dolinie Łeby. Wokół niego założono niewielki ogród rustykalny z osiową aleją podjazdem i fontanną. Przy dworze znajdowały się drewniane: stajnia wozownia oraz stodoła. Całość otaczało kamienno-drewniane ogrodzenie. W pobliżu dworu po południowej stronie zbudowany został nad rzeką Łebą tartak, jego powstanie datowane jest na lata 1750 - 1800. W połowie XIX wieku majątek paraszyński stał się własnością jednej rodziny - Zalewskich. Wtedy to przeprowadzono pierwsze prace remontowe. Z tamtego okresu pochodzą istniejące do dziś drzwi wejściowe oraz elementy dekoracyjne elewacji frontowej - pilastry z głowicami korynckimi i obramowanie otworów okiennych i portalu. Do roku 1907 dworek trochę podupadł, wtedy to nastąpiła pierwsza poważna przebudowa Dworu - powstały wtedy półkoliście zamknięte szczyty elewacji północnej i południowej z herbami Zalewskich i Von Besser. Rodzina Von Besser posiadała dwór w swoich rękach do roku 1945. W czasie wojny i tuż po niej dewastacji uległy prawie wszystkie budynki ocalał tylko dwór i dom zarzadcy. W latach 1946-76 dwór był własnością Teofila Wojka i Teofila Stolza a w roku 1976 przejął go PGR. 24 stycznia 1978 roku dwór wraz z fragmentem doliny, w której znajdują się urządzenia wodne i fragmenty tartaku został wpisany do rejestru zabytków pod nr 774. Na lata 1979-87 przypada remont i adaptacja dworu. W roku 1991 dwór stał się własnością gminy i pełni od tego czasu rolę ogólnodostępnego obiektu hotelowo gastronomicznego.

Dworek parterowy założony na planie prostokąta kryty dachem mansardowo - naczółkowym (XIX wiek), frontem skierowany jest w stronę północną. Piwnice, sklepione kolebkowo, część z nich służyła jako skład win. Parter z salonem , w którym znajduje się niski, murowany kominek. na parterze znajdują się, w części zachodniej, trzy pokoje, we wschodniej dwa. Poddasze mieszkalne. Elewacja dworku bardzo bogato zdobiona, szczególnie w części północnej.

Barłomino - (Barłomjeno - nazwa kaszubska z 1866) graniczy z Luzinem, Milwinem i Wyszecinem. Najstarsze dokumenty dotyczące tej wsi pochodzą z 1400 r. i podają nazwę Bucholtz. Od szesnastego wieku była ona własnością Jana Lubockiego i funkcjonowała na prawach szlacheckich. W 1765 roku przeprowadzono tu lustrację podatkową. Dokument lustracyjny przedstawiał istniejący wówczas dwór. Dwór był gliniany. Kryty słomianym dachem. Znajdowało się w nim 5 pokoi, spiżarnia. Obok stodoła i cztery chlewy, w których znajdowało się 140 owiec. Ponadto we wsi funkcjonował młyn oraz zatrudnionych było siedmiu ogrodników. Z wsią graniczył tylko mały zagajnik posadzony przez właścicieli Barłomina. Lasu przy wsi wówczas nie było. Zmieniali się właściciele tej wsi, a ostatnim do końca I wojny światowej był baron von Fuchs.

Szkoła w Barłominie powstała w 1880 roku, gdy właścicielem wsi był Eberhard Żelewski. Znajdowała się w domu folwarcznym między Barłominem i Milwinem. Od 1920 przeniesiono ją do wsi w pobliżu pałacu. Aktualnie znajduje się w dawnym domu przypałacowym dla służby, obok spalonego po wojnie pałacu. Dzisiaj zwana "zieloną Szkołą". Tam też można obejrzeć dwa pomniki przyrody-świerk i buk liczące około 150 lat, zaś przy drodze brukowej, oddalonej od szkoły o 0,5 km odnajdziemy 150-letnią lipę. Do najstarszych drzew w Barłominie zaliczany jest dąb 200-letni. Niedaleko szkoły znajduje się dawna stajnia przydworska wykonana z polnego kamienia. W 1780 roku Barłomino liczyło 141 mieszkańców; współcześnie 550.

Sychowo - (Smjechova) - najstarszą historię tej wsi obrazuje wykopalisko archeologiczne z 1973 roku. Odnaleziono wówczas dwa, unikatowej wartości (jedyne w Polsce) okazy archeologiczne. Były to popielnica domkowa datowana na lata 650-550 p.n.e., oraz popielnica z wyobrażeniem rąk, w której złożono spalone kości kobiety w wieku 35-45 lat. Oryginały znajdują się w Muzeum Archeologicznym w Gdańsku. Kopie tych zabytków można oglądać w luzińskiej bibliotece.

Pierwsza zapisana nazwa wsi brzmiała Świechowo, a jej właścicielami byli Świechowscy. Należała do typowych wsi folwarcznych, a jej mieszkańcy utrzymywali (i utrzymują) się głównie z rolnictwa. Przedostatnimi właścicielami była rodzina Sychowskich, a w okresie międzywojennym Bernard Gniota.

Z dawnych czasów w Sychowie zachował się dworek z końca XIX wieku, adaptowany po II wojnie światowej na potrzeby oświaty. Szkole Podstawowej w Sychowie nadano im. Płk Stanisława Dąbka (dowódcy obrony lądowej wybrzeża z 1939 roku). Warto tu dodać, że wieś tę w 1780 roku zamieszkiwało 71 osób, współcześnie posiada 237 mieszkańców.

Robakowo (Robôkowo) - pierwsza wzmianka o tej wsi pochodzi z 1335 roku. Właścicielami Robakowa byli kolejno : Bartłomiej Robakowski, Maciej Otto, Jakub Miodane. Od 1773 r. należało do Jana Fryderyka Janowitz, a w okresie międzywojennym znajdowały się tam dwa duże majątki (folwarki) należące do rodziny Pries. Z dawnych zabudowań zachowała się stajnia podworska z XIX wieku, posiadająca ozdobne detale architektoniczna, oraz budynek szkoły z 1907 roku. Na budynku szkoły znajduje się tablica upamiętniająca nauczyciela tej szkoły, porucznika Stefana Lewińskiego, który zginął w walce obronnej kraju w 1939 roku.

W 1780 roku wieś ta liczyła 148 mieszkańców, obecnie 629.

Gościciono - Wieś licząca ponad 3 tys. mieszkańców w województwie pomorskim, 5 km na zachód od Wejherowa przy trasie Gdynia - Szczecin. Miejscowość ta położona jest na obszarze dwóch jednostek geograficznych tj. Pojezierza Kaszubskiego oraz Pradoliny Redy - Łeby. Północno - wschodnia część wsie znajduje się w obniżeniu, którego dnem płynie rzeka Bolszewka, utworzonego przez spływające ku zachodowi wody roztopowe. Obniżenie to jest częścią pradoliny Redy - Łeby. Natomiast cześć zachodnia Gościcina położona jest na terenie wysoczyzny, obejmującej północną część Pojezierza Kaszubskiego. Wysokość bezwzględna wysoczyzny wzrasta w kierunku zachodnim i osiąga maksymalną wysokość 98,3 m. Różnice wysokości względnej pomiędzy w/w jednostkami na obszarze wsi dochodzą do 55 m.

Gościcino znane jest od czasów średniowiecznych jako wieś i majątek należący do dóbr bolszewskich. W XVIII w. była to szlachecka wieś należąca do Janowskich z Bolszewa. Znajdowała się tutaj karczma i czynny młyn. Młyn przebudowano w drugiej połowie XIX w. na krochmalnię, a następnie na fabryczkę celulozy i ostatecznie na fabrykę krzeseł. Dzięki obfitości surowca, poparciu finansowemu władz pruskich, wprowadzeniu nowoczesnych maszyn rozwijała się szybko. W początkach XX wieku zatrudniała już 500 osób. Dużą grupę robotników, majstrów i inżynierów sprowadzono z Niemiec. Wybudowano dla nich osadę. Po ostatniej wojnie nastąpiła dalsza, znaczna rozbudowa i modernizacja fabryki.

Powrót: pociągiem SKM z Wejherowa o godz. 16²⁵