Norda - to północne Kaszuby: od Helu po Białogórę, od morza po Redę i Wejherowo. Okolice były zamieszkałe od prawieków. Dziś w Celbowie odwiedzamy dawną posiadłość rodu Rodenacker, właścicieli tej wsi w latach 1823–1945.
Mijamy dawne czworaki dworskie, dom zarządcy, dawną kuźnię, imponujące zabudowania folwarku. Ciekawostką jest wieża ciśnień, na jej szczycie stał niegdyś wiatrak napędzający pompę wodną. Dochodzimy do neogotyckiego pałacyku. Dziś mieści się tu spółka Pomorsko-Mazurska Hodowla Ziemniaka. Za pałacem odnajdujemy pozostałości parku, ze śladami po stawach, z pomnikami przyrody i piękną aleją starych jesionów, prowadzącą do cmentarza rodziny Rodenacker. Teren został w 2016 roku uprzątnięty przez wolontariuszy i wyposażony w tablice informacyjne z archiwalnymi zdjęciami.
Więcej: andrzejkrauze.blogspot.com, www.dw.com/pl/dzieci-wojny-uprowadzone-i-odzyskane
Drogą wśród pól, pchani silnym wiatrem, mijamy wieś Brudzewo i docieramy do krawędzi Puszczy Darżlubskiej. Obok ostatniego domu odnajdujemy ciekawą murowaną kapliczkę. Butelki, użyte zamiast cegieł, wpuszczają do środka kolorowe światło. Kapliczkę wybudował zamieszkały tu marynarz, pan Franciszek Siarek, jako wotum wdzięczności za uratowanie życia z katastrofy morskiej, gdy jego trawler Brda rozbił się podczas sztormu 10 stycznia 1975 roku u wybrzeża Danii. Więcej.
Idziemy przez puszczę pełną mokradeł i bagien. Prowadzi nas wygodna droga szlaku rowerowego, wytyczonego przez Wejherowskie Towarzystwo Cyklistów. Gdzieniegdzie z zarośli na poboczu spoglądają na nas leśne postacie z mitologii kaszubskiej, ustawione tu kilkanaście lat temu, są plonem pleneru rzeźbiarskiego.
Porzucamy szeroką drogę na rzecz leśnej ścieżki, ale nie na długo, nasza "puszcza" jest zbyt gęsto pokryta siecią dróg bitych. Mijamy mostek nad Gizdepką i brukowanym traktem wspinamy się na grzbiet, oddzielający nas od pradoliny rzeki Redy. Jeszcze tylko zejście w dół doliną Betlejemskiego Potoku, który malowniczo wije się obok drogi.
W Pieleszewie podziwiamy śliczny dworek ceglany z XIX wieku i pomnikową aleję drzew.
Na koniec uciekł nam pociąg i jeszcze przez pół godziny na stacji przemawiał do nas lodowaty wiatr.
