Zapowiadali deszcze, wiatry i burze, a mimo tego 13 osób odważyło się na wyprawę. Pogoda po raz kolejny sprawiła nam niespodziankę. Jadąc autobusem widzieliśmy ostatnie krople deszczu, potem była piękna, słoneczna pogoda. Naszym celem było obejście dookoła rezerwatu Bielawa. Bielawa leży w zagłębieniu terenu, które jest zasilane tylko wodami opadowymi. Przez stulecia było to miejsce przekształcane przez człowieka. Kopano rowy melioracyjne, pozyskiwano torf. Konsekwencją tego było odwodnienie i zamieranie torfowiska oraz inwazja drzew (głównie brzozy). Brak wody skutkował pożarami. W wielu miejscach torf został wypalony aż do mineralnego podłoża.
Kiedy przygotowywałem tą wycieczkę dwa lata temu umówiłem się na spotkanie ze strażnikami rezerwatu, aby uzgodnić jak legalnie możemy go zobaczyć i którędy możemy wędrować. Dowiedziałem się wtedy, że ma być wybudowana druga wieża obserwacyjna, ale nie wiadomo kiedy, bo pandemia wstrzymuje uzgodnienia. Śledziłem lokalne strony internetowe, ale nie znalazłem informacji o nowej wieży. Nie było jej także na stronie Regionalnej Dyrekcji Ochrony Środowiska. Byłem zaskoczony gdy znalazłem ją tam, gdzie miała być. Została zbudowana w 2021 roku i bez pompy udostępniona do użytku. W tym miejscu Bielawa jest najefektowniejsza. Są tu liczne wodne oczka ze sterczącymi kikutami martwych drzew. Jest to ostoja ptaków wodno-błotnych oraz rewiry łowieckie ptaków szponiastych. Widuje się tu nawet młodociane orły przednie. Wschodnia część rezerwatu jest bardziej sucha, często porośnięta brzeziną, która od 2019 roku jest systematycznie wycinana. Można ją obejrzeć z wieży, która znajduje się na północ od Ameryki. Na polach Ameryki można spotkać jesienią zbierające się do odlotu żurawie, dwa lata temu widziałem tam ich kilkaset.
Charakterystyczną rośliną podmokłych terenów jest wełnianka, tutaj najczęściej wąskolistna. Jeszcze dwa lata temu na obrzeżach rezerwatu znalazłem kilka takich miejsc. Tym razem zobaczyliśmy ją tylko przy jednym (tym mniejszym) jeziorku dystroficznym na płn.-wsch. krańcu rezerwatu. Można je znaleźć na zachód od osady Czarny Młyn w sołectwie Mieroszyno. Czasu mieliśmy niby wystarczająco, ale sesje zdjęciowe powodowały, że trzeba było iść szybkim marszem.
Waldemar Jankowski
