Na peronie w Wejherowie spotkaliśmy się dużą grupą znajomych turystów. Wkrótce okazało się, że były to dwie wycieczki. Moja i Andrzeja Kulińskiego. Oni wyruszyli od razu, a my podjechaliśmy wpierw do Gowina. Tego dnia pogoda nam sprzyjamy. Był lekki mrozek, sucho i bez lodu. Wpierw pokluczyliśmy wzdłuż zabudowań, aby zobaczyć zarastające oczko wodne w Gowinie i jezioro Ustarbowo. To ostatnie jest otoczone podmokłym lasem. Jest to efekt obniżenia poziomu wód gruntowych i sukcesji drzew. A potem był już tylko las. Na pierwszy plan poszło jezioro Żabno, dystroficzne, bez ryb, otoczone torfowiskiem i wzgórzami morenowymi, które nie pozwalają na odpływ wody. Kolejnym przystankiem był główny cel wycieczki – torfowisko w rezerwacie Lewice. Doszliśmy do niego wzdłuż malowniczego cieku wodnego meandrującego wśród podmokłych bagienek. Na samo torfowisko prowadzi drewniana kładka. Kolejna atrakcją były kurhany. Pierwsze napotkaliśmy jeszcze przed rezerwatem Gałęźna Góra, kolejne były już na Zamkowej Górze. A na samym szczycie są pozostałości grodziska z IX – XI w. Końcowy odcinek wiódł ścieżką przecinającą Kalwarię Wejherowską. A po minięciu Wzgórza Wolności zobaczyliśmy przedwojenny tor saneczkowy i pozostałości skoczni narciarskiej. Inicjatorem budowy skoczni był Gabriel Jankowski, niestety nie z mojej rodziny :-) W okresie międzywojennym Wejherowo było prężnym ośrodkiem sportów zimowych, w czym dużą zasługę miały stacjonujący tu oddziały wojskowe.
Waldemar Jankowski
