Strzepcz przywitał nas mżawką. Dalej było już tylko lepiej. Obeszliśmy strzepski poligon płaskowyżem, od wschodu, na wysokości około 180 m npm.
W Tępczu widzieliśmy ciekawy budynek mieszkalny z pruskiego muru oraz tabliczkę "ulica Pałacowa" - jedyny ślad po dawnym dworze.
Jarem na zachód zeszliśmy na rozległy taras 130 m npm, pokryty lasem i torfowiskami. Jeszcze jeden grzbiecik do pokonania, a za nim stroma ścieżka 60 m w dół, z pięknymi górskimi widokami, sprowadziła nas nad samą Łebę, obok zabudowań Tępskiego Młyna. W okresie międzywojennym na rzece była granica państwa, a to samotne gospodarstwo miało nazwę: Polski Młyn.
Psiak, który towarzyszył nam od Tępcza, poprowadził nas dalej w dół Łeby, drogą przez urwisko, do leśniczówki Tępcz. Tu go zostawiliśmy (pan leśniczy mówi, że pies wydostał się z jego obejścia i pobiegł do domu).
Dalej grupa podzieliła się: część poszła wygodną drogą jezdną, a miłośnicy tras ekstremalnych zeszli po stromej skarpie nad rzekę do jazu. Na przełaj przez las dotarliśmy do miejsca po bunkrze TOW "Gryf". Bunkier ten, niewielka ziemianka, został zlikwidowany przez Niemców latem 1944 w skutek zdrady. Zginęły tu trzy osoby, a trzy kolejne aresztowano w drugim bunkrze, usytuowanym niedaleko. Zapaliliśmy im świeczkę.
W dalszej wędrówce podeszliśmy pod płot dworu w Paraszynie i z żalem patrzyliśmy jak marnieje ten piękny obiekt, aktualnie zamknięty i opuszczony.
Idąc w dół Łeby minęliśmy małą elektrownię wodną. Poniżej elektrowni jeszcze raz porzuciliśmy wygodną drogę i przez chwilę towarzyszyliśmy rzece w ostatnim przełomowym odcinku, aby następnie przez las dotrzeć do stacji Strzebielino. Kto nie spieszył się do domu, spędził jeszcze miłe 2 godziny w pizzerii Lazio w Strzebielinie.
Zdjęcia: Teresa Graban, Ania Pronobis-Prońska, Tomek Mielczarski, Wojtek Dmowski i ja
