Klub Turystów Pieszych

Rajd Rajdów

etap XVII

O wycieczce: data: 24-26 kwiecień 2009, długość: 21+28km, liczba uczestników: 8, temperatura: 20-26, pogoda: słońce, prowadził: Cezary Borowik

Trasa: I dzień: Smołdzino - Rowokół - jez Dołgie Wielkie - Smołdziński Las
II dzień: Smołdziński Las - latarnia morska w Czołpinie - Łącka Góra - Łeba

Zdjęcie zbiorowe

Na zdjęciu: grupa na trasie

Aby powiększyć zdjęcie kliknij na nim

Trasa wycieczki

Aby zobaczyć całą mapkę, kliknij na niej

mapka za zgodą BIK

Opis wycieczki

       Powtarzaliśmy wycieczkę, którą 14 marca 1976 roku, na trasie Smołdzino - Łeba, prowadził Wiesiek Karger, uczestników było 33 (przewóz na miejsce i powrót autokarem).
       Atrakcyjna okolica zainspirowała nas do dłuższego wyjazdu i do Smołdzina wybraliśmy się już w piątek. W sobotę z rana wspięliśmy się na Rowokół ale na wieżę nie mogliśmy wejść z powodu jej kapitalnego remontu. Mogłam tylko pokazać zdjęcie z Rowokołu na którym widać wijącą się Łupawę, które zrobiłam tutaj jeszcze w 1962 roku (!).
       Las na przymorskich błotach zaczynał okrywać się młodymi liśćmi, kanały przecinające las porastała jaskrawozielona trawa, w wodzie złociły się kaczeńce, komary jeszcze się nie wyroiły i szło się wspaniale. Gdy przekroczyliśmy nadbrzeżną wydmę, olśniła nas biel piasku oraz szafir morza. Drobne fale tylko lekko omywały piasek. Na horyzoncie jaśniała wyraźna smuga i wydawało się, że to widać drugi brzeg. Niespotykana gładkość morskiej toni i spokój emanujący z bezkresnych przestrzeni sprawiał wspaniałe wrażenie. Szeroka plaża przyozdobiona była niezliczonymi kolorowymi kamykami, o płaskich i przeważnie okrągłych kształtach. Kamyki były precyzyjnie oszlifowane, każdy stał na cokoliku z ubitego piasku, a wszystkie zwrócone w jedną stronę. Ciekawe zjawisko. Od czasu do czasu z piasku wystawał czarny pień dębu, wyorany z morskiego dna, świadczący o dawnych geologicznie czasach gdy jeszcze rosły tu potężne lasy.
       Kwatera w Smołdzińskim Lesie okazała się najlepszą z możliwych i w pełni zasługującą na swoją nazwę: Spokojne Ranczo. Długie przejście do Łeby kazało Cezaremu wcześnie wypędzić nas na trasę, zabraliśmy więc jedzenie, picie i w drogę. Przez latarnię w Czołpinie (nieczynną dla odwiedzających) skierowaliśmy się nad brzeg. Tak samo jak wczoraj, znów deptaliśmy po okrągłych kamykach, a Bałtyk sprawiał wrażenie balii z wodą. Było ciepło więc na postoju porozbieraliśmy się trochę i już dalej, Gabi i ja, szłyśmy na bosaka, brodząc po kostki w wodzie. (Buty włożyłyśmy dopiero po zejściu z wydm). Krzysiek rwał do przodu, a dzielna Iwona, której porobiły się okropne bąble, dreptała bez skargi i tylko na przybrzeżnych słupach kilometrowych pilnie odliczała kilometraż. Cały dzień szliśmy w pełnym słońcu, a w Lęborku okazało się, że Gabi ma dreszcze i lekkie porażenie słoneczne.

Magdalena Hempel

Na trasie 1 dnia