O dworach: Reda Pieleszewo
Folwark w Pieleszewie został założony przed 1565 r. przez starostę Jana Kostkę. Wg inwentarza z 1627 r. zabudowania folwarczne usytuowane były nad rzeką Redą. Dwór był drewniany, „wiązany w szczeble, gliną lepiony” i pokryty dachówką. Mieścił on sień, jedną izbą o 3 oknach i z piecem kaflowym oraz komorę. Dwór był wielokrotnie przebudowywany. W XVIII w. dawne drewniane budynki zastąpiono obiektami z cegły. Obecny dwór został zbudowany pod koniec XIX w. Stanowi on własność prywatną i nie jest przeznaczony do zwiedzania.
Rekowo Górne
Folwark w Rekowie Górnym został założony ok. 1570 r. przez starostę Jana Kostkę. Pałac wybudował w II poł. XIX w. Schoenlein albo Hagen z Sobowidza (1871 r.). W późniejszym okresie majątek został przekształcony w Państwowe Gospodarstwo Rolne. W latach 60. powstał na jego terenie Zakład Doświadczalny Hodowli Roślin. W 1994 r. pałac został sprywatyzowany. Budynek został odrestaurowany, zgodnie z wymogami konserwatorskimi. Obecnie w dworku funkcjonuje Hotel Wieniawa.
Kąpino
Dwór eklektyczny z końca XIX w. zbudowany na rzucie prostokąta, dwupiętrowy, kryty niskim dachem dwuspadowym. Zdobi go nieznaczny ryzalit na osi fasady, zwieńczony oryginalną attyką z pseudowieżyczkami. Właścicielem dworu (albo jego zarządcą) był Edward Hoffmeyer-Bonkow, a potem jego syn. W okresie międzywojennym dworem zarządzał Franciszek Napierała. Po wojnie w miejscu gospodarstwa Napierałów powstało Państwowe Gospodarstwo Rolne Kąpino. W latach 60. w dworze na parterze znajdowała się czteroklasowa szkoła podstawowa. Obecnie dwór stanowi własność prywatną.
Szczegółowe informacje na temat w/w dworów i pałacu znajdują się na serwerze FTP.
Statystyka: suma podejść: 346m, maks wys: 109.3 m, min wys: 10.7 m, dług. trasy: 17.17 km, śr. szybk: 3.68 km/godz, śr. szyb marszu: 5 km/godz, czas marszu: 3 godz 26 min, czas postojów: 1godz 13min
Spotykamy się na przystanku SKM Reda Pieleszewo. Mimo nienajlepszej aury – całkowitego zachmurzenia i siąpiącego deszczu na starcie pojawiają się aż 34 osoby, co jest miłą niespodzianka dla prowadzącego, który spodziewał się frekwencji na poziomie kilkunastu osób. W rajdzie uczestniczyła (-li) debiutantka (-ci), którą (-ych) serdecznie witamy, przedstawiciele Koła nr 35 przy Marynarce Wojennej i innych klubów oraz klubowicze i sympatycy Bąbelków. Przechodzimy przez przelotową drogę. Po chwili zatrzymujemy się przy pochodzącym z końca XIX w. dworze. Tutejszy folwark, składający się z dworu, zabudowań gospodarczych oraz browaru i młyna posiada kilkusetletnią tradycję. Został on założony przez starostę Jana Kostkę jeszcze przed 1565 r. Pierwszy dwór i zabudowania były drewniane, a w czasach późniejszych (co najmniej od XVIII w.) obiekty były murowane. Oto opis folwarku z 1765 r.: „Zabudowania folwarczne stanowiły nowy dwór (zbudowany z cegły i pokryty dachówką) mieszczący sień, kuchnię z piecem piekarskim, spiżarnię, dużą izbę gospodarczą, izbę pańską i 2 komory oraz szopa i owczarnia pod wspólnym dachem, stodoła o 2 klepiskach, chlew i wozownia pod jednym dachem i stajnia. Wszystkie budynki gospodarcze pokryte były słomą. Folwark otoczony był parkanem z dwoma bramami, z których jedna prowadziła do mostu nad Redą i drogi do Pucka, druga do wsi. Tuż za parkanem usytuowany był nowy budynek browaru – z cegły, podpiwniczony, pokryty dachówką oraz wyposażony (co było nowością w porównaniu z wcześniejszy stanem) w pompę z systemem koryt doprowadzającą wodę bezpośrednio do pomieszczenia, w którym warzono trunek. Z browarem związany był jednokołowy młyn słodowy, w którym mielono wyłącznie słód dworski.” Zarządcami folwarku byli m.in. Jakub Czappa (1678 r.), Marcin Kapicki (1765 r.), a po I wojnie światowej: Mieczysław Szulc, Bernard Roszmann, Antoni Piechowski. Obecnie dwór stanowi własność prywatną. Mijamy stadninę koni. Naszej wędrówce będą przez dłuższy czas towarzyszyć znaki szlaku konnego. Przekraczamy rzekę Redę, Znajdujemy się na terenie Puszczy Darżlubskiej stanowiącej Obszar Natura 2000. Skręcamy w prawo. Wędrujemy szeroką leśną drogą. Dochodzimy do ul. 12 Marca. A zatem skoro święta Bożego Narodzenia tuż, tuż, to można było zaśpiewać Przybieżeli do Betlejem turyści… Wspomniana wyżej ulica jest osią osiedla nazywanego Betlejem. Ponoć nazwa wzięła się od wypowiedzi księdza, który chodził po kolędzie i widząc w domach wielką biedę mówił tu jest tak jak w Betlejem. Obecnie jednak jest to obszar nowej zabudowy. Skręcamy w lewo. Wchodzimy do lasu. Nasza droga krzyżuje się z niebieskim szlakiem pieszym. Piękny jesienny las. Po obu stronach mamy wzniesienia. Wydaje się, że wznosząca się, lecz wiodąca doliną droga zakończy się ścianą bez wyjścia. Tak, to są nasze pomorskie góry… Stopniowo nabieramy wysokości. Stawka rozciąga się. Drzewa stają się rzadsze, prześwituje zachmurzone niebo, to wyraźny znak, że osiągamy szczytową wysokość. Teren się wyrównuje. Na rozstaju dróg zbieramy całą grupę. Szlak konny odchodzi w lewo, a my maszerujemy dalej prosto. Jeszcze kilkaset metrów i wychodzimy z lasu. Przed nami pole, a potem zabudowania Rekowa Górnego – domy jednorodzinne i bloki. Skręcamy w lewo. Podobnie, jak w Pieleszewie, tutejszy folwark został założony przez starostę Jana Kostkę ok. 1570 r., a następnie był wielokrotnie przebudowywany. Do naszych czasów zachowały się z pałac z II poł. XIX w. wybudowany przez Schoenleina lub Hagena oraz kuźnia i gorzelnia wzniesione przez ostatniego właściciela dóbr Paula Mahncke. W kuźni mieści się obecnie kaplica św. Huberta. Jesteśmy przy pałacu, w którym obecnie mieści się Hotel „Wieniawa”. Korzystamy z uprzejmości właścicieli i odpoczywamy pod wiatą w przypałacowym parku. A deszcz wciąż padał i padał. Czas się zbierać. Jeszcze zbiorowe zdjęcie na pałacowych schodach i krótka opowieść o historii obiektu. „Pałac został zbudowany w stylu eklektycznym na wzór włoskich rezydencji. Jest to obiekt parterowy z wysokim podpiwniczeniem, w części centralnej piętrowy, rozbudowany o czworoboczną wieżę od południa i taras z szerokimi schodami od strony parku. Jego elewacje są ozdobione neogotyckimi i neoklasycystycznymi detalami. Ostatnim właścicielem rekowskich dóbr był doktor Paul Mahncke. Po II wojnie światowej w pałacu mieścił się Zakład Doświadczalny Hodowli Roślin (Instytut Warzywnictwa), znajdowała się tu biblioteka, klubo-kawiarnia i mieszkania. W 1994 r. pałac został sprywatyzowany. Na początku obecnego wieku nastąpiła zmiana właściciela. Obecnie jest to Hotel Wieniawa.”. I już mieliśmy ruszać w drogę, gdy nieopatrznie wspomniałem o możliwości skorzystania z toalety. No, tak okazja skorzystania z pałacowej toalety okazała się pokusa nie do odparcia. Wyjście w dalszą drogę opóźniło się, a oczekiwanie był nieprzyjemne z racji hulającego po Rekowie Górnym wiatru. Mięśnie gotowych do drogi turystów sztywniały, niczym mięśnie skoczków zdejmowanych z belki na skoczni w Kuusamo… W końcu jednak ruszamy w dalszą drogę. Opuszczamy miejscowość. Poprzez wąwóz wchodzimy do lasu. Krótki błotnisty odcinek. Po chwili znów idziemy piękną leśną drogą, tym razem w dół. Mijamy zbiornik małej retencji, leśny parking i wychodzimy na asfalt. Szosą udajemy się do Kąpina. W Kąpinie znajduje się dwór pochodzący z końca XIX w. Budynek, będący dawniej częścią zespołu dworsko-parkowego, został zbudowany na rzucie prostokąta, w stylu eklektycznym. Dwór jest dwupiętrowy, kryty niskim dachem dwuspadowym. Zdobi go nieznaczny ryzalit na osi fasady, zwieńczony oryginalną attyką z pseudowieżyczkami. Właścicielem dworu (albo jego zarządcą) był Edward Hoffmeyer-Bonkow, a potem jego syn. W okresie międzywojennym dworem zarządzał Franciszek Napierała. Napierała oraz jego żona i dzieci zginęli podczas II wojny światowej. Po wojnie w miejscu gospodarstwa Napierałów powstało Państwowe Gospodarstwo Rolne Kąpino. W latach 60. w dworze na parterze znajdowała się czteroklasowa szkoła podstawowa. Do pomieszczeń szkolnych należała jedna duża izba lekcyjna z korytarzem, który był jednocześnie szatnią. Obok izby lekcyjnej była mała kancelaria i prywatne mieszkanie nauczyciela, składające się z dwóch pokoi i kuchni. We wszystkich pomieszczeniach stały piece kaflowe. Obecnie dwór stanowi własność prywatną. Jeden z obecnych mieszkańców dworu demonstruje nam znaleziony podczas remontu dokument napisany przez Edwarda Hoffmeyera.
Teraz teren wyraźnie się obniża. Krótka wędrówka przez las i już jesteśmy przy wejherowskim szpitalu. Nad nami pojawia się trochę błękitu. Po raz drugi przechodzimy przez rzekę Redę. Agnieszka doprowadza nas na skróty do przystanku SKM Wejherowo Nanice, demonstrując przy okazji nowy deptak i ścieżkę rowerową wzdłuż Cedronu. Niestety znów nie udało mi się doprowadzić wszystkich uczestników do mety rajdu...
Wierszyk Danki
Na wycieczce mielim VIP-a
Bardzo ciekawego typa
On szlakami nas prowadził
O zabytki też zawadził
Szczegółowo opowiadał
Bowiem trasę dobrze zbadał
Więc wędrówka się udała
A grupa była nie mała
Chociaż trochę nas zmoczyło
Lecz ogólnie było miło.
Trochę szosy, więcej lasu
A w pałacu więcej czasu
Na posiłek i napitek
Pałacowy WC zbytek
Teraz zaś relację VIP-a
Cała grupa w domu czyta DK
Szczegółowy informacje na temat historii miejscowości na trasie oraz dworów i pałacu znajduje się na serwerze FTP
Adam Bastian
Dwór w Reda Pieleszewo
Pałac w Rekowie Górnym
Dwór w Kąpinie Górnym
Fotki z trasy
Autorzy zdjęć: DK - Danka Kobylarz, TDu - Tomasz Dunkelmann
Zdjęcia z wycieczki na serwerze FTP (więcej niż w relacji) - kliknij tutaj
Jak to na wycieczce było
tutaj możesz wpisać swoje wrażenia, opinie, uwagi z wycieczki
wpisz swoje imię, tekst, sprawdź czy nie ma błędów, naciśnij WPISZ
