Pierwszy dzień długiego weekendu kwietniowo - majowego nie rozpieszczał pogodą - dzień przywitał nas deszczem i towarzyszył nam w mniejszym lub większym stopniu przez całą drogę. "Mokra" tematyka była z resztą silnie związana z wycieczką nie tylko w związku z pogodą ale o tym później. O umówionej godzinie stawiło się aż 6 osób, które były chętne zmierzyć się ze Szlakiem Kartuskim na odcinku Sopot Kamienny Potok - Matemblewo i poznać jego ciekawostki. Rozpoczynamy równo o godzinie 9:05 (dając tym samym szansę maruderom, których jak się okazało - nie było) i ruszamy szlakiem. W swoim początkowym biegu prowadzi on ulicami i lasem w pobliżu osiedla Brodwino. W lesie napotykamy obiekty hydrotechniczne wraz z ujęciem wody na Kamiennym Potoku, który pomimo swojej lokalizacji nie pobiera wody z potoku tylko z czterech ok. 150 metrowych studni trzeciorzędowych. Sam Kamienny potok, o którym pierwsza wzmianka pojawia w roku 1650 i od którego nazwy pochodzi nazwa północnej części Sopotu, a który w pewnym miejscu przecinamy w pobliżu jego źródeł, ma długość ok 3 km i spadek 23m/km.
Po przecięciu drogi Sopot-Gdynia wspinamy się Długą doliną do Wielkiej Gwiazdy, mijając po drodze pomnikowy Modrzew Europejski o wysokości 32m. Docieramy do Wielkiej Gwiazdy, węzła szlaków turystycznych oraz Sopockich ścieżek spacerowych, które to miejsce wzięło swoją nazwę od funkcjonującej w tym miejscu od połowy XIX w. do 1945 roku restauracji Grosser Stern. Mijamy istniejącą dziś w tym miejscu wiatę i ruszamy w kierunku Doliny Świemirowskiej i dalej Drogą Nadleśniczych, przy której mijamy
pomnik leśniczego Waldemara Heusmanna, zastrzelonego w 1919 roku przez kłusowników. Dalej, podążając leśnymi drogami i ścieżkami docieramy do Góry Kościuszki. Znajdujący się na jej szczycie pomnik upamiętnia od 1975 króla Zygmuna II Wazę i 350 lecie bitwy pod Oliwą. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że do 1945 roku wzgórze to nazywało się Wzgórzem Luizy (Luisenberg) a sam pomnik został ufundowany w roku 1889 na cześć wizyty króla Prus Fryderyk Wilhelm III z małżonką Luizą, którzy odwiedzili to miejsce w maju 1797r. Z tego miejsca już bardzo blisko do Wzgórza Pachołek. Na szczycie tego 101m wzniesienia znajduje się bardzo popularna wśród mieszkańców Trójmiasta wieża widokowa, z platformy której, umieszczonej na wysokości 15 m., można podziwiać panoramę Gdańska i Zatoki Gdańskiej. Także i to miejsce, jak i wiele w okolicy, ma swoją historię. Wzgórze nazywało się wcześniej Karlsberg (Wzgórze Karola) a na jego szczycie znajdowała się wybudowana w 1882 i zburzona w 1945 r., dominująca w krajobrazie tej części miasta, murowana wieża widokowa. Po krótkim postoju, gdy z zza chmur w końcu wyłania się odrobina słońca, ruszamy dalej, tym razem ulicami Oliwy. Mijamy dość specyficznego stracha na wróble, umieszczonego na dachu jednego z domów i docieramy do zabytku techniki - Kuźni wodnej. Sama kuźnia, o której pierwsza wzmianka pojawia się w 1579 roku w akcie jej sprzedaży, produkowała wiele wyrobów z metalu aż do roku 1948, kiedy produkcję wstrzymano. Po przejęciu obiektu w 1957 r. przez Muzeum Techniki w Warszawie przeprowadzono jego odbudowę i prace renowacyjne, aby ostatecznie oddać ją do zwiedzania w roku 1978. W roku 2017, po przejęciu przez UM Gdańska obiekt został zamknięty dla zwiedzających i na dzień wycieczki stan taki trwał. Do tego czasu był jedynym tego typu czynnym obiektem w Polsce. Ruszamy dalej, mijamy XVi wieczny Dwór Oliwski, w którym znajduje się hotel i znowu zagłębiamy się w las. Przy leśnej ścieżce mijamy kolejnego niemego świadka historii Oliwy - głaz z napisem upamiętniającym Generała Porucznika Ericha Feldtkellera, który przez krótki czas, przed wcieleniem jej w obręb administracyjny Gdańska, był ostatnim burmistrzem Oliwy oraz prezesem Towarzystwa Upiększania Oliwy, które pomnik ten w tymi miejscu umieściło w roku 1935. Wspinamy się na wzniesienie i leśnymi duktami mijamy Dolinę Wężów, Szwedzką Groblę, przemierzamy Huzarskie Manowców, mijamy rezerwat przyrody Wąwóz Huzarów, docieramy do ul. Słowackiego, którą zw względu na pędzące samochody nikłą ich uprzejmość niezmiernie ciężko jest przeciąć - docieramy w końcu do leśniczówki Matemblewo, gdzie I etap naszej wędrówki Szlakiem Kartuskim dobiega końca.
Jacek Richter
